Ei kvinne døyr etter ein husbrann i Hagfors, og det kan tyde på at den eksplosive brannen er påtent. Ein mann har vorte sett syklande frå staden like før.
Ikkje mange dagane etter, står eit nytt hus i brann på den vesle staden, og brannen liknar veldig på den forrige.
(2012)
I ein liten kystby på Island, fryktar det lokale politiet at ein pyroman er på ferde.
Hjelp vert tilkalla frå hovudstaden, og det byrjar snart å danne seg eit mønster, der familier vert sett opp mot kvarandre.
(2008)
Ei splitter ny bok frå Damhaug.
Ein stall brenn ned i området Lillestrøm/Lørenskog. Nesten 30 hestar brenn inne. Seinare krev andre brannar menneskeliv.
Ein ung gut vert forelska i ei pakistansk jente, og kjem i trøbbel med broren og familien til jenta. Han rotar seg bort i ei nasjonalistisk gruppering.
Ein journalist som dekker brannsakene, finn eit glas vatn ved senga til den vesle dottera si om morgenen, eit glas ho ikkje kunne fått tak i sjølv.
Dei fyrste sidene i denne boka var tunge. Ei lang bok, ein litt treig start, men så skjer det noko. Etter rundt 30 sider, og over dei neste 400 eller så, er boka i ei klasse for seg sjølv. Damhaug har skreve bra før, i Se Meg Medusa og Døden ved Vann, men dette er noko anna.
Ildmannen har kanskje ikkje den mest spennande krimhistoria i seg. Langt derifrå. Men Damhaug skriv på ein måte som ingen annen, sjølv ikkje Jo Nesbø klarer å fange lesaren på denne måten. Boka er så og seie umulig å legge frå seg, og det til tross for at krimhistoria ikkje er så genial.
Ut frå dei bøkene eg har lese hittil i år, så vil eg påstå at ingen norske krimforfattarar når Damhaug til knea når det gjeldar forteljarevne, dramaturgi og språk. Litt treig start, og ei litt lite eksotisk historie trekk litt ned, hvis ikkje hadde denne boka nok vore blant topp 3 av alle bøkene på disse sidene.
(2011)
Krimbiblioteket 